Ook na de verhuizing was het schoolplein kleurrijk. Mijn nieuwe klasgenoten waren eveneens gegrepen door de nog steeds regerende hype van Pokémon. Vooral de jongens uit de klas vonden hierin een gemeenschappelijke interesse. Kopieën van Gold, Silver of Crystal en flinke stapels Pokémonkaarten waren nog dag in, dag uit te vinden. De Yu-Gi-Oh-rage piekte en ook de Digimon-anime was razend populair. Ik was een hybride nerd en stond al snel bekend als het wandelende Pokémon-naslagwerk met aanvullende bachelors op het gebied van Yu-Gi-Oh en Digimon. Ik was gelukkig, maar alles veranderde toen de Vuurnatie aanviel.
De laatste tijd was ik veel buiten te vinden. Ik pendelde dagelijks heen en weer over het kanaal om de meerdere schoolpleincontacten te onderhouden. Er waren weinig verzamelaars met een collectie waar ik interesse in had. Ik wilde niks minder dan de mooiste en zeldzaamste kaarten en daarvoor moest ik soms de grens over; het kanaal dat de drie basisscholen in de wijk van elkaar scheidde. Hier heb ik veel ‘pottenkijker-deals’ gemaakt. Zeldzame kaarten gingen als warme broodjes over de toonbank. Mijn methode werkte en hierdoor leerde ik dus al in een vroeg stadium van mijn leven de meerwaarde van effectieve verleiding en onderhandeling.
De schoolpleinen waren fantastisch. Ik was regelmatig op juwelenjacht terwijl ik spitsig slenterde over de heilige gronden. Deze dagelijkse robijnenreis was echter niet de hoofdattractie. De hoofdattractie was Het Winkeltje in het midden van het dorp. Het Winkeltje was een kaartenparadijs waar je op een motiverende manier je collectie kon muteren. Vooral voor de verzamelaars van mijn kaliber was het fijn om op één geografische plek de zeldzaamste kaarten met bijbehorende waarde te vinden. Mede door de mogelijkheid van netwerkuitbreiding. Naast mij was zo’n beetje elk weldenkend kind ondersteboven van Het Winkeltje. Er waren dagelijks meer leeftijdsgenoten te vinden dan bij Avonturenpark Hellendoorn. Mijn verzameling is minimaal in waarde verdubbeld na de opening van Het Winkeltje. Voor ieder wat wils.
Yu-Gi-Oh kreeg in deze tijd vooral de lachers op de hand. De handige manier waarop Het Winkeltje Yu-Gi-Oh-kaarten verhandelde, zorgde voor de exponentiële stimulans die uiteindelijk uitliep in een interesseoverstap voor velen. Nu was de opkomst van een andere franchise die veel volgers kreeg niks nieuws of ergs. Sterker nog, ik was gek op het eerste seizoen van Yu-Gi-Oh en de bijbehorende kaarten.
Een rage is echter een maatschappelijk stukje werk. Wil een hype overleven in de samenleving, moet het volgers hebben; dragers van de beoogde boodschap. Dit wordt het snelst bereikt door persoonlijke betrokkenheid. Veel kinderen konden zich identificeren met het ideaal van Pokémon en dit ook voor een lange tijd. De lengte van de hoogtijdagen van Pokémon was significant. Door de opkomst van een nieuwe hype, in dit geval Yu-Gi-Oh, moest Pokémon een flink stuk marktaandeel inleveren. In een dalende trend verloor de franchise aanhangers. Binnen een aanzienlijke periode ging de grote Pokéfan van overpopulatie naar met uitsterven bedreigt.
De eigen groei en de ontgroeiing van kinderlijke interesses zijn persoonlijk. Nu weet ik zeker dat er met mij miljoenen mensen zijn die de jeugdliefde Pokémon nooit hebben losgelaten. Kwam het niet nooit, kwam het met de jaren. Deze zelfrealisatie is volgens mij dan ook fundamenteel voor de ‘come back-love’ die Pokémon krijgt. Denk aan jongvolwassenen die de Gameboy weer afstoffen en oppakken. Dat is leuk, maar er is een tijd geweest dat de doorgewinterde Pokéfan standaard koude winters had.
De laatste tijd was ik veel buiten te vinden. Ik pendelde dagelijks heen en weer over het kanaal om vage schoolpleincontacten te onderhouden. Er waren nog maar weinig verzamelaars met een collectie. Laat staan een zeldzame. Ik zocht waar ik kon. Veel leeftijdsgenoten hadden hun verzameling al van de hand gedaan. Vaak uit een daad van liefde. Vooral buurjongens en neefjes gingen met de erfenis aan de haal. Mijn verzameling is me tot de dag van vandaag nog ontzettend veel waard. Weggeven is wel het laatste dat ik doe.
Steeds minder kinderen hadden Pokémon als dagelijkse bezigheid. Het Winkeltje verloor klanten en de klanten die er al kwamen, waren toch vooral Yu-Gi-Oh-jongens. Pokémon was niet koel meer. Het was kinderachtig en achterhaald. Mijn houten Pokéhart huiverde door de wisseling van de wacht. Uitgesproken meningen veranderden in nonchalante algemene kennis. Afweer en weerstand waren aan de macht. De acceptatie begon te schemeren.